Misschien zag je er ooit één. Een klein figuurtje, met een brede grijns vol tanden en een blik alsof hij net iets heeft uitgespookt. Dat is een Labubu. Ze duiken op in kinderkamers, op boekenplanken, in vitrinekasten. Niet als speelgoed. Als obsessie.
Waar komt de Labubu vandaan?
Labubu komt uit het brein van Kasing Lung, een kunstenaar geboren in Hongkong, woonachtig in België. Hij tekent monsters. Maar geen enge. Eerder ondeugend. Zijn stijl is meteen herkenbaar: grote ogen, scheve tanden, een soort kinderlijke chaos met iets liefs erin. Het begon met tekeningen, daarna kwamen de beeldjes. Pop Mart ging ze maken, en toen ging het snel.
Hoeveel verschillende Labubus zijn er?
Er zijn er inmiddels tientallen. Misschien wel honderden. Labubu als heks. Als bloem. Als haai. In een doos, in een blind box, soms handgeschilderd. Sommige zie je overal, anderen bestaan alleen nog op foto’s van mensen die te vroeg wakker waren voor een pre-order. Wie wil verzamelen, is te laat begonnen.
Pop Mart bracht tientallen Labubu-series uit, waaronder:
- Labubu the Fairy Tale Series
- Labubu the Circus Series
- The Monsters × Minions
- Labubu Artist Series (met bijzondere ontwerpen van Kasing Lung zelf)
- Labubu Time Travel
- Labubu Outdoor Diary
Wat is er zo speciaal aan een Labubu?
Wat een Labubu speciaal maakt, is dat rare gezicht. De blik. Alsof hij je betrapt heeft. Alsof je zelf niet helemaal weet of hij aardig is of je speelgoed gaat opeten. Die spanning blijft leuk. Ze lijken op elkaar, maar zijn nooit hetzelfde. En precies dát is waarom mensen ze blijven kopen.
Waarom is een Labubu zo duur?
Sommige edities zijn duur. Niet een beetje duur, maar belachelijk. Wat begon als iets van acht euro wordt op een veilingsite zomaar honderd. Gewoon omdat het doosje zeldzaam is. Of omdat de kleuren kloppen met iemands interieur. Of omdat er maar vijftig van zijn. Rationeel is het niet.
Hoe herken je een echte Labubu?
Toch is niet elke grijns een echte. Namaak komt vaak voor. De doos verraadt het meestal. Bij de officiële Pop Mart-versies zit het strak in elkaar, met stempels, serienummers en een afwerking die klopt. Neppe hebben vaak rommelige details, vaag plastic of kleuren die nét niet goed zijn.
Wat is het verschil tussen een Labubu en Lafufu?
En dan is er nog Lafufu. Ook een figuurtje van Kasing Lung, maar zachter. Geen scherpe tanden. Minder chaos. Als Labubu een druk kind is dat altijd kattenkwaad uithaalt, dan is Lafufu de verlegen neef die liever binnen blijft. Je ziet dat ze familie zijn, maar je haalt ze niet door elkaar.
Wie koopt dit eigenlijk?
Je zou denken: kinderen. Maar de echte verzamelaars zijn volwassenen. Dertigers met een boekenkast vol dozen. Mensen die ooit Pokémon spaarden en nu blind boxen kopen voor vijftien euro per stuk. Niet om mee te spelen. Maar om naar te kijken. Of om op te jagen.
Gaat dit ooit voorbij?
Waarschijnlijk wel. Zoals alle hypes. Maar zolang er nieuwe edities blijven verschijnen, blijft het spannend. En zolang iemand ergens zegt: “Ik mis er nog één,” blijft het bestaan.
Moet je er zelf ook één hebben?
Dat ligt eraan. Ben je gevoelig voor rare figuren met persoonlijkheid? Dan is de kans groot dat je voor de bijl gaat. Eén wordt er twee. Twee worden er twaalf. En voor je het weet, zoek je online naar een speciale editie met glitters. Je bent niet de eerste.
